Wynagrodzenie pracownika na umowie o pracę - netto czy brutto?

Prawo to ogół przepisów i norm prawnych, które regulują stosunki międzyludzkie w danej społeczności.
Natomiast prawo pracy jest gałęzią prawa, które obejmuje zakres stosunków pracy między pracownikiem a pracodawcą. Dzięki niemu obie strony umowy o pracę są zabezpieczone prawnie.

Przydaje się to szczególnie wtedy, kiedy pracodawca lub pracownik nie wywiązuje się z warunków umowy. Nie zawsze jednak w przepisach wszystko jest dla nas jasne. Warto jednak zapoznać się z prawem pracy, by potem nie czekały nas niemiłe niespodzianki.

Jakie informacje powinny znaleźć się w umowie o pracę?

Choć może się wydawać, że wiadomo, co powinno być ujęte w umowie o pracy, to czasami pominięcie jednego punktu, może doprowadzić do nieprzyjemnych konsekwencji. Przede wszystkim w umowie powinny się znaleźć dane osobowe obu stron. Następnie należy podać rodzaj umowy, czyli czy jest to kontrakt na okres próbny, czas określony, bądź nieokreślony. W kolejnym kroku trzeba wyznaczyć miejsce i rodzaj wykonywanej pracy oraz czas jej rozpoczęcia.

Dla większości ostatni element będzie najważniejszy, ponieważ w umowie trzeba umieścić informację o wynagrodzeniu, które pracownik otrzyma po wykonaniu swojej pracy. Należałoby jednak pamiętać, że na konto nie zawsze otrzyma się kwotę, która została zawarta w umowie.

Jaka jest różnica między brutto, a netto?

Nie każdy zna odpowiedź na to pytanie. Jednak warto poznać różnice, ponieważ nie tylko w umowie o pracę można spotkać się z tymi pojęciami. Brutto pochodzi z języka angielskiego i oznacza zysk. W przypadku zatrudnienia brutto to pełna kwota, którą wypracował pracownik. Wydawałoby się więc, że takie pieniądze powinien on właśnie taką kwotę na konto. Jednak niestety wcale tak nie jest.

Każdy pracodawca zobowiązany jest potrącić z pełnej kwoty wynagrodzenia pewne sumy na składki emerytalne, wypadkowe i rentowe oraz na fundusz pracy Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Pobierana jest również zaliczka na podatek dochodowy oraz na pracowniczy plan kapitałowy (PPK), o ile pracownik do niego przystąpił. Procentowa wysokość potrąceń jest regulowana przez prawo pracy.

W momencie, kiedy wszystkie składki zostaną odprowadzone, pracownikowi otrzyma swoją pensję. Jest to kwota netto, określana mianem “na rękę”. Z pojęciami brutto i netto można spotkać się także podczas zakupów na fakturę bądź przy opłacaniu bieżących rachunków. Określenia te są podstawą ekonomii.

Brutto i netto, czyli jaka wartość powinna być ujęta na umowie o pracę?

Podczas zatrudniania pracownika, pracodawca powinien zaproponować wynagrodzenie, które będzie zgodne z wykonywanym zawodem, doświadczeniem pracownika i kwalifikacji. Ma również obowiązek poinformować pracownika o stawce, którą będzie otrzymywał za pracę w godzinach nadliczbowych (o ile takie wystąpią) oraz ewentualne wynagrodzenie za pracę w dni ustawowe wolne.

Stawka za nadgodziny, pracę w święta bądź niedzielę najczęściej jest wyższa niż podstawowa. Pracodawca, sporządzając umowę, może wpisać do niej zarówno kwotę brutto, jak i netto. Jednak powinno być to wyraźnie zaznaczone w dokumencie. Jeśli w umowie zostanie podana kwota netto, to pracodawca może ponieść dodatkowe koszty w przyszłości.

Bardzo często umowę o pracę z podaną kwotą netto podpisuje się z osobami poniżej 26 roku życia, ponieważ są one zwolnione z opodatkowania. W momencie, kiedy osoba zatrudniona ukończy 26 lat, pracodawca musi rozpocząć odprowadzanie składek. W takim wypadku wynagrodzenie brutto wzrośnie.

Pracodawca poniesie również większe koszty, jeśli w umowie zawrze kwotę netto, a pracownik przystąpi do PPK.
Tak więc najlepszym rozwiązaniem jest podawanie wysokości wynagrodzenia brutto. Jeśli w umowie nie dodano, czy ma się do czynienia z brutto, czy netto, to zapis traktowany jest jako brutto.